به خودم خیره شدم، تنها چیز آشنایی که در انعکاس مقعری که توی شیشه ی عینک آفتابی بزرگ و وسیع دختری که رو به روم نشسته دیده میشه. به اندازه ی تمام این بیست و چند سال عمرم غریب و به اندازه ی تمام تنهایی هام نزدیک و غیر و قابل فرار ...
با آهنگ لوس و مغرورانه ای می پرسه : اینجا بهت خوش میگذره ؟
- حقیقت رو می خوای بشنوی یا اون چیزی که باید بگم یا اون چیزی که انتظار داری بگم ؟
با لبخندی لوس بالا تنه اش رو جلو میکشه و دستش رو جلو میاره : تو چرا همیشه انقدر عجیب غریب حرف میزنی؟ شد یه بار، فقط یه بار، خیلی ساده جواب بدی؟ خوشت میاد آدم رو به چالش بکشونیاا ؟
- پیچیده و نامفهوم حرف زدن که برای خانوما عادیه! این جوری کمکت میکنم بتونی از حرفام به جای هزار تا مفهوم ده هزار تا مفهوم در بیاری و هر جوری می خوای تعبیر کنی و لذذذت ببری !
با حالتی لوس و دلخور شده به پشتی صندلی حصیری تکیه میده و دست به سینه میشینه و یه طرف دیگه رو نگاه میکنه، این حرکت بین المللی نشان دهنده مقدمه چینی برای یه اعصاب خورد کنی از پیش تعیین شده است ....
باد گرم موهای مشکی بلندش رو به پرواز در میاره، پوست اشرافی و آفتاب سوختش از انعکاس نور شادمانی که از آب منعکس میشه برق میزنه. بوی چمن تازه کوتاه شده تمام حجم مبهم و نا مفهوم این به ظاهر رابطه ی بی مغز رو پر می کنه. رابطه ای که منطق بودنش رو نمیشه درک کرد و نابودنش هم به شیرینیه شوکرانه .
از بعد از اینکه از کسی که تمام زندگیم رو در دور دست ها رها کرد جدا شدم، دیگه نتونستم با هیچ دختری راحت و حتی عادی باشم. نمیدونم چرا همشون یه جورایی شبیه به هم هستن. حتی مدل حرفاشون.
دخترای بیچاره گناهی ندارن، شاید محکوم شدن که در حماقت نافرجام هم نوع خودشون بسوزن. آخر همه ی تلاش ها و دلسوزی ها و محبت هاشون هم عذر خواهی منه و اینکه دیگه نمی تونم، من چیزی نیستم که اونا انتظار دارن باشم ، من دیگه آدم عادی و رمانتیکی نیستم ...
خیلی وقتا حالم از خودم به هم میخوره و این تنها تفاهمی هست که باهاشون دارم ...
میدونی ! خیلی هاشون واقعا ایده آل بودن ! ولی ...
خیلی بده آدم زود عاشق بشه، چند وقت بعد همه چیزش رو رها کنه و تا سالها بعدش نتونه خودش رو پیدا کنه حتی در اعماق ذهن پر تلاطم دریای خاطرات یک دختر بچه ی بیست و سه ساله، که از کودکی اش تنها چشم هاش رو نگه داشته.